NRC (LUX) zaterdag 19 maart 2016

Wit met pit

Witte wijn van krokante, vieve druiven is populair, merkt Harold Hamersma
Wat witte wijn betreft heeft ons drinkgedrag een ommezwaai gemaakt. Tot een paar jaar geleden diende witte wijn zich bij
voorkeur exotisch, romig en zacht te presenteren. Wit dat zich als mohair over de smaakpapillen vleide. Maar tegenwoordig willen deze in plaats van gepamperd juist opgeschud worden. Door puntige, zinderende en levendige wijnen.
Een en ander ligt in het verlengde van onze keukenverlangens, waarin we ook meer zuren en zilten blieven. Denk aan ceviche, de Zuid-Amerikaanse rauwe visbereiding waarvan iedere kok met ambitie inmiddels zijn eigen interpretatie heeft. De vraag naar wit met pit is daarom fors gestegen.
Chardonnay, het wit met het eerstgenoemde daderprofiel, moet steeds vaker inschikken. Maar de makers daarvan laten hun marktaandeel niet zomaar afromen. Waar veel drinkers ondertussen het motto ABC aanhangen, Anything But Chardonnay, staat de afkorting voor veel producenten nog steeds voor Always Brings Cash. Aldus brengen zij hun wit op de markt zonder dat deze zijn malolactische gisting heeft gehad. Daarbij worden de appelzuren omgezet in smeuïge, ronde, boterige melkzuren. Ook het gebruik van eikenhout is geminimaliseerd. De vanillehint en het zoete specerijachtige dat dit aan een wijn meegeeft, is niet meer gewenst. Een frissere stijl is het resultaat.
Echter, de vraag naar druiven die van zichzelf al krokant, vief en fruitig zijn, neemt glas over glas toe. Denk aan pinot grigio, verdejo en riesling. Vinho verde wordt herontdekt. In de Loire heeft een en ander geleid tot een prijsexplosie van sauvignon blanc. En in de slipstream van al die frissigheid mag een andere Loireklant zich ook verheugen over een revival: Muscadet.
Op zijn best is dit wit van de melon de bourgognedruif niet te versmaden. In Frankrijk is deze wijn uit de buurt van Nantes zelfs de best verkopende witte. Vanwege koket met fijne zuren, een lager alcoholpercentage, en smaaktonen van groene appeltjes, limoen, grapefruit en witte peper. Wie goed proeft, kan ‘achterin’ zelfs een spoortje jodium bespeuren.
Helaas was de exportkwaliteit lang van beduidend minder allooi. Aldus verwerd Muscadet hier tot supermarkt-stuntartikel. Maar het roer is om. De laatste tijd proefde ik veel smakelijke, sappige, levenslustige en mooi meegenomen betaalbare uitvoeringen. 
Daarbij gaan deze erg met hun tijd mee: ze zijn dol op ceviche.

Château de la Bourdinière 2014, ‘Prestige’ Muscadet Sèvre et Maine. (Terra Vitis), 10,95 euro,
http://www.wijnkoperijwesseling.nl/2014-muscadet-maine-sur-lie-lieubeau-bourdiniere.html